Oczekiwania Wobec Zenona D.

Oczekiwania wobec Zenona D. były jak szantaż. Były jak każde oczekiwania. Poczciwy Zenon rozdumał się solidnie, bo gdyby odmówił spełnienia oczekiwań naraziłby oczekujących na lęk, smutek, złość i śmierć głodową. Nie tego się jednak bał (przynajmniej nie aż tak bardzo). Bał się siebie, swoich uczuć dokładniej, gdyż już i tak wiło się w nim jak dym ubezsilniające poczucie winy i zawodu, który sprawiał innym. Uległby z pewnością od razu, gdyby nie to, że znał kolejny etap tej gry. Po wypełnieniu ich pragnień odpuściliby na jakiś czas, zostawili go na resztę dnia i nocy w oczekiwaniu na odnowę jego wątroby, a potem znowu dostałby od nich wiadomość, że jak nie uspokoi ich sumienia to odstrzelą małej dziewczynce głowę. A to miał być przecież tylko jeden raz, szybka akcja i mieli go zostawić w spokoju. Ale wrócili. I później wracali. Zawsze wracali. Zlatywali się o wschodzie słońca z otwartymi dziobami i nienasyconymi ambicjami. I tego Zenon D. też się bał. Bał się ich głodu.